Zondag 4 juni. Op die dag begint voor Nicolas Lombaerts een nieuw leven. Eentje weg van de schijnwerpers en de druk van het voetbal. Na twee seizoenen als assistent-coach bij KAA Gent besliste hij om zijn contract niet te verlengen. Nico kijkt uit naar de toekomst en sprak met ons over zijn (tijdelijke?) afscheid van het voetbal.
“Rond februari-maart begon ik te denken over wat ik moest beslissen richting volgend seizoen", begint Nicolas zijn verhaal. "Mijn contract loopt af en dan weet je dat de vraag van de club zal komen over hoe je je toekomst ziet en wat zij van plan zijn. Ik begon na te denken, besprak het thuis en overliep de belangrijkste factoren. Finaal heb ik besloten dat ik niet zou verder doen. De reden is simpel: het is een familiale keuze. Mijn kinderen zijn 3 en 7 jaar en ik zie ze heel weinig. Weekends zijn in het voetbal quasi onbestaande en de grote vakantie is de drukste periode van het jaar."
"Na mijn actieve carrière wou ik wat reizen en leven als een normale mens, maar daar is corona tussen gefietst. Ik zat dus gefrustreerd thuis zoals de meeste mensen. En dat heeft me de kans ontnomen om te doen wat ik wou. Eens tijd hebben voor mezelf, de familie en andere dingen dan voetbal-voetbal-voetbal. Anderzijds zit ik hier goed, doe ik het graag en vroeg ik me ook af of ik geen spijt zou krijgen als ik stopte. De kans bestaat dat ik het me na een paar maanden of een jaar ga beklagen. Maar dat zal ik maar achteraf weten. Nu redeneer ik dat je af en toe eens iets moet doen waarover je op voorhand geen zekerheid hebt. Ik heb er in elk geval geen schrik voor.”
“Ik ga eindelijk eens weten hoe het is om een weekend thuis te zijn met vrouw en kinderen" (lacht) - Nicolas Lombaerts
"Of ik het goed gedaan heb? Dat is aan anderen om te beoordelen. Ik heb alvast niet het gevoel dat ik het niet zou aankunnen om hoofdcoach te zijn. Dat ga ik pas weten als ik het zou doen. Maar mijn beslissing heeft niets te maken met de job als coach zelf. Ik zeg niet dat ik nooit meer trainer zal zijn, maar kan ook niet beloven dat ik het wel ooit word. Ik heb veel bijgeleerd, vond het superleuk en ben heel blij met kans die ik hier gekregen heb, maar het is vooral een familiale beslissing. Ik ben erin gestapt met de idee het te proberen en het is me zeker niet tegengevallen. Het was een goeie leerschool en je krijgt een blik achter de schermen die je als speler niet kent."
Op de vraag waar hij het meest van genoot als assistent voel je dat de ex-prof in Lombaerts nog steeds heel aanwezig is: “Ja, dan zijn het toch de wedstrijden en de spanning die je voor en tijdens een match ervaart", vertelt hij. "Ik was blij dat ik me nog eens kon opwinden langs de lijn (lacht). Om nog eens die adrenalinestoten te voelen die je vroeger als speler ook had. Dat geeft een kick, zeker in de topmatchen. En daarnaast de Europese matchen, dat vond ik als speler ook het leukst. De reis op zich, trainen in een ander stadion, een nieuwe omgeving in je opnemen."
“Ik heb als speler nooit echt overwogen om coach te worden, maar toen ik hier de kans kreeg, wou ik het wel proberen" - Nicolas Lombaerts
En de schaduwkanten? "Vooral dat je de druk zo snel voelt toenemen als het minder gaat. Maar dat is dan ook weer een leermoment. Hoe krijg je een groep in een mindere periode terug scherp? Blijf je analyseren en wijzen op gemaakte fouten of laat je ze net wat meer los? Je gaat kijken naar de gemoedstoestand en probeert dan te beslissen. Moeilijk maar interessant. Want als de resultaten goed zijn, is het makkelijk om coach te zijn. Maar in vergelijking met speler zijn is trainer zijn een hondenstiel. Er zijn mooie momenten maar je moet wel een olifantenvel hebben. Je kan het vergelijken met politici. Die weten ook dat ze allerlei bagger over zich gaan krijgen."
“Het zijn twee prachtige jaren geweest, met veel mooie Europese matchen ook. Dat blijft uniek” - Nicolas Lombaerts
We zagen je vaak samen met Danijel Milicevic, hoe was je relatie met hem? Lombaerts: "In het begin was het natuurlijk wat zoeken, maar we hadden wel een goeie connectie. Dat was ook logisch, we waren twee jonge veulens die allebei hun weg moesten zoeken in de trainerswereld (lacht). Maar we hebben elkaar altijd geholpen als we iets niet wisten of wanneer we oefeningen moesten opmaken en niet goed wisten waar te beginnen. Op den duur begint dat te lopen en vormt zich een natuurlijke verdeling. Ik deed meestal de technische opwarming en de passingvormen, Mili de afwerking en de aanvallende patronen. Maar het zijn soms ook domme dingen, he. Ik kan bijvoorbeeld goed fluiten en Mili niet, dus ik ben meestal de ref bij wedstrijdjes. Zo waren we op de duur echt goed op elkaar ingespeeld."
"Ik kende Mili vooraf ook niet persoonlijk. Ik wist natuurlijk wel wie hij was en we hebben tegen elkaar gespeeld. En ja, ik heb met hem ook gesproken over mijn beslissing. Hij vond het spijtig maar begreep het wel. We zitten natuurlijk in een andere situatie: ik heb kinderen en hij niet. Stiekem hoop ik dat hij mij toch een beetje gaat missen (lacht). Ik ga hem en de rest in elk geval missen want het is een ‘goeie bende’. Maar nu is het even tijd voor iets anders."
Dankjewel voor je inzet en veel succes met eender wat je doet, Nico!
