23 april 2023 was zonder twijfel de slechtste dag van het jaar voor KAA Gent. Alsof de nederlaag tegen Oostende nog niet hard genoeg aangekomen was, trof het noodlot die bewuste zondag ook nog Laurent Depoitre. Kort na zijn invalbeurt scheurde onze clubtopschutter de achillespees van zijn linkervoet. Intussen werd Laurent geopereerd en kan de revalidatie starten. We keerden met hem nog eens terug naar die vervloekte zondag.
Laurent Depoitre: “Ik had niet direct door dat ik een blessure had. Ik kreeg een bal die ik afspeel aan Tarik, hij gaf hem terug en daarna voelde ik een tackle langs achter. Tenminste, dat is wat ik dacht. Ik draai me om naar de scheidsrechter om te zien hoe hij zou reageren en terwijl ik dat doe, besef ik dat er niemand achter me staat en dat er dus iets anders aan de hand is. Toen ik daarna enkele stappen probeerde te zetten, begreep ik dat mijn achillespees gescheurd was. Ik had het gevoel alsof ik op hoge hakken liep. Toen wist ik dat ik eraf moest en dat irriteerde me nog het meest. We hadden net gescoord nadat ik erop was gekomen en waren aan het duwen om die tweede goal te maken. Pas daarna besefte ik dat ik voor een lange revalidatie stond. Dat was een dubbele ontgoocheling.”
“Het was een dubbele ontgoocheling. Eerst omdat ik eraf moest en de ploeg niet kon helpen om die tweede goal te maken, daarna omdat ik begreep dat ik voor een lange revalidatie stond.”
Na de eerste pijn drong de realiteit pas goed door. Er werd snel gesproken over een operatie en Depoitre begreep dat hij vertrokken was voor een maandenlange revalidatie en alles wat je niet wil als voetballer: afgezonderd zijn van de groep en het veld, elke dag dezelfde oefeningen in de fitness en een eenzame weg terug. Het duurde even om die klik te maken, zo geeft hij toe: “In het begin sta er je niet zo bij stil, je hebt pijn, kunt niet goed stappen. Maar niet lang daarna begrijp je dat je voor maanden vertrokken bent en alles zal missen wat je graag doet. C’est la misère, quoi.”
Ondertussen heeft Laurent de klik gemaakt en klinkt hij strijdvaardig. “Ik weet wel wat de mensen gaan zeggen: "Depoitre is 34 en met zo’n zware blessure, dat wordt moeilijk". Maar 34 jaar of niet, ik ga er alles aan doen om terug op niveau te komen. Er is geen enkele reden om te denken dat dat niet zou lukken als ik goed revalideer.”
Hij ziet bovendien nog redenen om positief te zijn want in tegenstelling tot veel andere profspelers begon zijn profcarrière pas later en heeft hij niet de fysieke en mentale belasting gekend die veel anderen wel parten speelt: “Wie heel vroeg prof wordt, is het soms al beu tegen zijn dertigste. Maar ik heb altijd veel plezier gehad op het veld, ik hou van wat ik doe en ik ga er alles doen om even sterk terug te keren. Daar mag je zeker van zijn.”
“Het is op zulke momenten dat je ziet wie er echt voor je is.”
Wat Lolo ook deugd doet zijn de berichtjes die hij kreeg van zijn familie, de staf, de ploegmaats en supporters. Ook al veranderen ze niets aan de situatie, een mentale boost geven ze wel. Veel bewegen zit er nu niet in, dus bracht hij de voorbije dagen vooral door in de zetel. Toch blijft hij ook op de hoogte van het reilen en zeilen op het oefencomplex.
“Ik ben hier nu al even niet meer geweest, maar ik krijg regelmatig berichtjes van de ploegmaats over hoe het er hier aan toegaat, hoe de sfeer in de groep is en zo. Dat doet deugd, zo blijf je betrokken.” Ook Julien De Sart bracht hem deze week een bezoekje: “Klopt, dat was leuk ja, we hebben goed gelachen. Het doet deugd om eens mensen te zien als je je dagen moet vullen met Netflix en YouTube. Maar goed, het is nu ook niet dat ik depressief ben, hé. Ik heb de knop omgedraaid, probeer het positief te zien en mij te concentreren op mijn comeback.”
“Tarik is een inspiratie. Hoe hij zijn comeback heeft aangepakt was echt wauw. Altijd positief en gemotiveerd, met veel karakter. Elke dag was hij in opperste concentratie zijn oefeningen aan het doen. Hij is mijn voorbeeld.”
Of de lange revalidatie van Tarik Tissoudali een inspiratiebron kan zijn, wilden we graag weten. Op die vraag antwoordt Lolo bevestigend: “Toen ik Tarik tijdens zijn revalidatie bezig zag, was ik onder de indruk van zijn motivatie en zijn mentaliteit. Hij deed elke dag zijn oefeningen met dezelfde inzet, hij bleef positief, geconcentreerd en gefocust. Ik was onder indruk van zijn mentale kracht en dacht bij mezelf: het moet verschrikkelijk zijn om zo’n zware blessure te hebben, altijd alleen te moeten werken en elke dag dezelfde oefeningen te moeten doen. En nu overkwam het mij ook."
"Wanneer je zelf niet geblesseerd bent en je ziet iemand elke dag zo werken, heb je er medelijden mee. Maar als het jezelf overkomt, besef je dat je je mindset moet veranderen en de zaken anders moet bekijken (klopt op tafel). Je zegt tegen jezelf: oké, dat worden hier moeilijke maanden maar ik moet de motivatie vinden, er is geen andere manier. C’est la vie. Dat is het leven van een voetballer. Ik heb gelukkig nooit gesukkeld met mijn kruisbanden of knieën en ik had gehoopt mijn carrière te kunnen afsluiten zonder zware blessures, maar het is anders gelopen. Il n’y a rien à faire. Ik trek me op aan Tariks voorbeeld, aan hoe hij het klaargespeeld heeft. Hij is mijn voorbeeld om hier door te komen."
